Lieve dames en heren!

Dit wordt het afsluitend bericht op de site. India ligt nu al een paar maandjes achter mij en ik zit al druk in mijn nieuwe studie, theologie. Eerst even over de laatste weken (maanden, pardon Achterstallig onderhoud uch...) in India.

Rond april mei kwam de vervanging van onze broeders, dus bro. Arockiasamy weg, in plaats daarvan kwam father Sebastian als administrator. Hij was de afgelopen 4 jaar problemsolver in het hele district, en na een paar weken vonden we hem wel aardig. En bro. Prasath is eindelijk verdwenen (grrr... hij was al net zo chagarijnig als de laatste weken voor zijn retreat. Alle twee de broeders dus zijn mopperend verdwenen, wat Esther en ik wel jammer vonden.

Maar goed; de nieuwe mannen: bro. Jeyaraj (je spreekt uit Djee-ar-ratsj) en father Sebastian. Bro. Jeyaraj kwam een paar dagen voor father Sebastian aan, en hij zat zich enorm druk te maken dat alles er goed uitzag voor fr. Sebastian. We hebben het hele huis afgestoft, de keuken schoongemaakt, bloemen overal neergezet (en in het haar gestoken natuurlijk... )
Jeyaraj kon echt niet stilzitten, hij is nog echt een groentje hoor (ik weet niet wat ze hem op school verteld hebben, maar brothers horen de zaak draaiende te houden, en leidinggevenden horen dingen te veranderen). We dachten dat hij wel uitgerend zou zijn na een week ofzo, maar het is een taaie. We hadden hem de Nederlandse uitspraak vlooien in je broek (dat is in vlugengels; ants in your pants) voor hem vertaald, en daar kon hij wel om lachen.
Later heb ik ontdekt dat hij van de Charismatische beweging is binnen de katholieke kerk, dus steeg hij heel wat punten ;-) We liepen op een morgen te inspecteren of de jongens zich wel wasten, hun tanden poetsten, en hij zei: wat een prachtige morgen, zullen we danken? Dus stonden we daar, iets voor zessen op het open veld te bidden. Gaaf. Hij was ook heel ijverig met de morningprayer (altijd gewoon! terwijl ik Prasath er vaak naar toe moest sleuren) en hij is ook (nog) heel strikt met het naleven van de huisregels.
Father Sebastian is weer een beetje een ander verhaal. Hij sprak goed engels, was bereisd en belezen, maar was gruwelijk koppig. Toen we een weekje na zijn aankomst iets gingen organiseren voor de boys hadden we een uitgebreid schema gemaakt van wat er allemaal gebeuren moest, wat aan wie gecommuniceerd zou moeten worden, wat er aan voorbereiding moest enzovoort enzovoort. Hij knikte, was enthousiast, vroeg of dit gewoon was in Nederland (ik knik trots, in het buitenland ben ik altijd een beetje chauvinistisch) en zei dat we het helemaal zo gingen doen. Hij ging het even overleggen met een paar anderen, dus hij moest het even in Tamil bespreken. Later hoorden we via die anderen dat hij ons hele plan veranderd had, en dat hij een andere bioscoopzaal in gedachten had, terwijl hij niets tegen ons gezegd heeft.

Niet de enige man trouwens die dacht dat we correctie niet aankonden, en dat we geen dingen zelf konden verzinnen. De brother die ons verder ging helpen in Chennai ging ook zelf dingen plannen, die wij al hadden gepland. En waar ze toevallig hetzelfde waren, geloofde hij niet dat wij ze al verzonnen hadden.

Na een weekje of wat waren we weer verzoend, en nu ben ik helemaal juichen feest over deze father, die het hele tehuis weer heeft opgelapt.
Ik ga nu maar eens slapen, morgen weer een bericht.