Ik heb het hier erg naar mijn zin. Mijn kamer hangt inmiddels vol met kindertekeningen, een vlag van India en een geplette Mickey Mouse.
De rol van Esther en mij is kleine stukjes lesgeven en verder naschoolse opvang. Zo geven wij de kinderen Engelse les. Een klassikale introductie houden ze net 5 minuten vol, daarna moet je overgaan op individueel begeleiden. Het is daarbij even improviseren met materialen. Vanmiddag (22jan2007) hebben we met ze gevolleybald - met een ballon.
De mensen zijn hier ontzetten gastvrij en gul. Zo werden we uitgenodigd op de receptie van een echte Indiase bruiloft. Of je komt op bezoek in werkelijk een krot en dan wordt alles voor je tevoorschijn gehaald, het duurste wat ze maar in huis hebben, bijvoorbeeld ... cola! Het gezin gaat eromheen zitten en wil niets liever dan dat je die daar helemaal opdrinkt. Het gaat niet zo goed met onze lijn - ook al omdat er 3 x per dag (en ook nogal zoet) warm wordt gegeten. Waar is een stevige bruine boterham en drop? Esther mist ook haar sigaretten...
De winkeltjes in het dorp waar we zelf naar toe kunnen & mogen lopen zijn echt alleen maar voor de eerste levensbehoeften zoals cola, sterke thee en bloemenkransen:). In de stad is natuurlijk veel meer te krijgen, zo heb ik bij een kort bezoekje aan een warenhuis een leuk jurkje met een lange broek (blauw) te pakken kunnen krijgen.
De begeleiding door volwassenen als je het dorp of de stad ingaat blijkt ook te zijn ter bescherming van de goede naam - van ons en van henzelf. Ze zijn hier erg op het voorkómen van social talk. Dat wordt serieus aangepakt: als we de wens te kennen geven dat we naar de stad willen, dan wordt gekeken of er een chauffeur beschikbaar is en twee broeders. Vervolgens wordt er een plan gemaakt - waar dan vervolgens ook weer vrolijk van wordt afgeweken. Een pauze in een Internet-café is lastig te regelen. Esther en ik voelen ons daarom een beetje bezwaard om te vragen naar de stad te mogen - staat daar voor het warenhuis weer een chauffeur op ons te wachten ...
's Avonds gaan de lichten op de campus om 21:00 uit. Op onze kamer kunnen we dan best nog opblijven. Vooral Esther heeft veel last van de muggebeten - er blijkt geen after-bite te koop. Zelf slaap ik liever zonder klamboe merk ik - ik vind het wat benauwd en die paar muggenbeten neem ik dan maar voor lief.
Ik wil heel graag met de kinderen in hun eigen taal kunnen spreken. Daarom ben ik begonnen met Tamil te leren en heb Martin & Cobi gevraagd mij een Tamil-woordenboek te sturen (is inmiddels onderweg - Martin).
Nog een paar korte nieuwtjes:
- post blijkt er 8-10 werkdagen over te doen
- ik mis jullie allemaal wel, soms denk ik "wat zou Sjoerd hier nu van vinden?"
- ik heb flinke keelpijn gehad; na gebruik van een onbekend drankje met peper en gember was het de volgende dag weg
