Lieve allemaal!
Ik heb in de afgelopen weken genoten van alle (zoals papa het noemt) klassieke post uit Nederland. We ontvangen de post altijd op deze manier;
Brother Prasath (jonge broeder van 25 jaar, ik vertel zo wel meer over hem) komt naar mij toe, zegt niets, overhandigt mij dan de post, en zegt dan: Open, Open! Speciaal als het een brief is met iets erin, brandt hij werkelijk van nieuwsgierigheid. De slechte Sifra in mij denkt dan: 'Laat ik het eerst heel zorgvuldig en en heel heel langzaam openmaken' Als ik dat doe is hij haast nog nieuwsgieriger dan Sjoerd (Ik zei haast, lief broertje, haast :) )
Maar vaak ben ik nog nieuwsgieriger dan hij, en dan Ratsjs, ratsjs scheur ik de post open. Ik heb dingen als boeken, een geurzakje, een gek potlood, oorbellen, DROP (ik honger werkelijk naar drop, ze gebruiken hier veel curry en zoetigheid, maar zout daar doen ze niet zo aan. Helaas mam, geen land voor jou ;) ) ontvangen via de post. Omdat ik snak naar Nederlands nieuws (een lekkere NRC met wetenschapsbijlage, of nieuws over de formatie) heb ik me met Esther op het NRC geabonneerd. Blijven we toch een beetje op de hoogte en missen we geen grote items zoals Pim Fortuyn-achtige zaken
Een tijdje geleden heb ik voor het eerst een internetcafe ontdekt in Gummidipoondi. Dat is een stad(je) dichtbij (binnen een half uur te bereiken). En inmiddels zijn de broeders ook zo ver dat ze ons overdag ergens alleen (d.w.z. met zijn tweeen, zonder broeder of een jongen van Anbu Illam) heen laten gaan. Dus misschien kan ik binnenkort wat meer schrijven dan wat er nu sporadisch Nederland binnenkomt.
Ik schrijf dit nu op het hoofdkantoor van de Salesiaanse Provincie Chennai, de Citadel. Vader Vincent heeft ons weer meegenomen naar Chennai. We gaan zo even de stad in, even noodzakelijke dingen als beltegoed en toiletpapier (want daar doen ze in de dorpen en stadjes niet aan) kopen.
Wat ik nog niet heb verteld (laatste wat ik typ, Esther wil zo ook nog even op de comp) is dat Esther en ik motorrijles hebben gehad van Brother Arokjasamy. Iedereen, ook priesters en nonnen, beweegt zich hier voor met de motor. Dus wij hebben even stoere Motormuizen gespeeld op een Hero Honda, hip he Norbert! En Esther heeft haar eerste rondjes met mij achterop al gereden, en andersom. Nu alleen nog goed oefenen (kuch, kuch discipline...) en we hebben binnen een maandje ons Indiaas moterrijbewijs. Het is hier ook weer niet zo moeilijk om een rijbewijs te halen, geen eindeloze verkeersregeltjes uit je hoofd te leren (weet je nog, Olga, dat je die eindeloos moest overhoren), maar gewoon een rondje en een paar achtjes rijden, en dan is het wel goed.
O ja, over de Brothers en Father. Allereerst bro. Prasath; zoals ik al zei een jonge broeder, die errug trots op zijn titel is (Als hij de kans heeft schrijft hij het helemaal uit: Brother Rev. Prasath SDB)Hij regelt grotendeels het dagelijks leven op Anbu Illam, van het wakkermaken van de jongens samen met mij tot de zaken afhandelen met de wasman (die komt om de vier dagen vuile was ophalen, althans als er geen familiefeesten en andere belangrijkere zaken spelen)
Hij is goed in pianospelen (dat is echt zijn passie! he Nynke!) en voetbal. En hij is ook een tikje (nou ja, tikje, best erg) ijdel. Hij houdt verschrikkelijk veel van foto's, met hem erop wel te verstaan. Hij heeft bijna al mijn foto's met hem erop gekidnapt.
Hij had ook een keertje zijn baard laten staan, maar ik vond het niks, en toen was hij toch wel een beetje sip. Na een paar dagen had hij het er maar weer afgehaald.
Alles bij elkaar een heel ardige broeder, het lijkt me echt leuk om hem een keertje naar Nederland te halen. Het wordt wel een cultuurshock, want ondanks zijn 25 jaar, is hij niet echt wereldwijs. Hij is namelijk nog nooit zijn provincie (Tamil Nadu) uitgeweest, laat staan dat hij in het buitenland is geweest.
Over Bro. Arokjasamy en Father Vincent vertel ik een andere keer, want ik zie net op de klok dat het hartstikke tijd is. :S :s :s
Groeten allemaal!
PS Mam wil je alsjeblieft wat meer kindertijdfoto's en drop opsturen. Van toen ik babytje en mollige kleuter was, naja van eigenlijk alles? Groetjes, ik mis jullie allemaal wel. Ik merk dat ik, misschien meer nog dan de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil, een gemeenschap van mensen om mij heen mis. Van mensen die mijn taal of Engels kunnen spreken, die mijn cultuur kennen, waarmee ik discussies kan hebben, waarmee ik lekker kan gaan shoppen. En vooral een gemeenschap van mensen die mij goed kennen.
Well, goodbye from the far, far India and nale irrewu! (Goedenavond/ goedenacht)
dinsdag 13 maart 2007
zondag 4 maart 2007
Zelf leren en anderen leren
Redactie: Cobi Wattez
Lieve vrienden en vriendinnen,
Ik heb het hier enorm naar mijn zin. Ook in mijn kleding heb ik me al behoorlijk aangepast. Ik heb 4 churida's. Dit is een wijde broek van soepele stof, daaroverheen een jurkje tot op de knie en een sjaal waarmee je je hals bedekt. Ik heb o.a. een mintgroene met een kleine print erop, een blauwpaarse, een gele met bloemen. Deze churida dragen meisjes tot ze trouwen, daarna dragen ze een sari, dit is een strak bovenlijfje met een wijde rok eronder en een stuk stof gedrapeerd over de schouder.
De mensen gaan ook anders met elkaar om, ze staan als ze praten dichterbij (30 cm) en ze praten met korte, beetje commando-achtige zinnen. Ik ben ook groter dan de meeste mannen en vrouwen hier, dat is ook een rare gewaarwording.
Afgelopen weekend waren we naar een zigeunerdorp geweest waar wij de eerste blanken waren die ze daar zagen. Ze wilde onze huid voelen en ons haar, we werden overladen met goudkleurige kettingen en armbanden. Ze wonen in lemen hutjes bedekt met bananenbladeren. Ze dragen soms overdag hun nighty, kleding die ze 's nachts ook dragen. De Salesianen, de orde waar Don Bosco onder valt, leren deze zigeuners lezen en schrijven. Om ervoor te zorgen dat ze niet steeds verder trekken, en dus nooit leren lezen en schrijven, maken ze sieraden die ze ook verkopen, als levensonderhoud.
Het is hier een teken van welvaart als je Engels spreekt. Hindi wordt hier niet gesproken. Op deze taal wordt ook neergekeken, want het is de language of the government (taal van de overheid). Ik ken nu zelf inmiddels zo'n 400 woordjes Tamil.
Er zijn drie groepen jongens in het klooster. Een groep van 6-12 jaar, die naar de primary school (basisschool) gaan. Een groep jongens die verder leren (12-19). En tenslotte een groep non formal education, zij krijgen minder huiswerk dan de andere groepen.
Ik heb afgelopen week father Vincent verzocht de mis die hij dagelijks opdraagt op tijd te beëindigen. Dit is vaak niet het geval, waardoor het hele tijdsschema van de kinderen in de war raakt. Het was duidelijk dat hij niet gewend was feedback te horen, maar ... de mis was die ochtend om 7:30 uur afgelopen.
Ons tijdsschema op een gewone doordeweekse dag ziet er zo uit:
5:00 sta ik op, even tanden poetsen en dan de broeder opzoeken
5:20 samen met broeder jongens wakker maken in de slaapzaal met handgeklap - let us bless the Lord -, aankleden, exercise
5:40 wassen tanden poetsen
6:00 study time huiswerk
7:00 morning prayer/mass (respectievelijk met/zonder eucharistie)
7:30 taken doen
8:00 breakfast, pleisters plakken
9:00 jongens naar les/school
9:00-16:00 kunnen Esther en ik onze eigen dingen doen, zoals boodschappen doen, kleren wassen, lessen voorbereiden
16:00 begint de naschoolse opvang
16:30-17:00 avondtaken
17:00-17:30 voetbal, volleybal, daarna thee en in bad
18:00-20:00 studietijd, surveilleren
20:00 eten met nieuws op tv kijken (in Tamil), pleisters plakken
21:00 good-night talks - een kort praatje voor het slapen gaan
21:30 lichten op de zalen uit
Een moeilijk punt is: streng zijn. Daar komt bij dat het in deze cultuur ook gebruikelijk is dat een kind fysiek gestraft wordt. Ik vind dat heel moeilijk. Vooral als ik meen te zien dat een fysieke straf niet enkel als correctie maar ook uit gebrek aan zelfbeheersing gegeven wordt. Ik heb op dit punt ook een keer een broeder vrij direct aangesproken. Lastig. Ik probeer duidelijk en consequent te zijn, streng te kijken en hoop dat ik niet fysiek hoef in te grijpen - tot nu toe lukt dat.
Lieve vrienden en vriendinnen,
Ik heb het hier enorm naar mijn zin. Ook in mijn kleding heb ik me al behoorlijk aangepast. Ik heb 4 churida's. Dit is een wijde broek van soepele stof, daaroverheen een jurkje tot op de knie en een sjaal waarmee je je hals bedekt. Ik heb o.a. een mintgroene met een kleine print erop, een blauwpaarse, een gele met bloemen. Deze churida dragen meisjes tot ze trouwen, daarna dragen ze een sari, dit is een strak bovenlijfje met een wijde rok eronder en een stuk stof gedrapeerd over de schouder.
De mensen gaan ook anders met elkaar om, ze staan als ze praten dichterbij (30 cm) en ze praten met korte, beetje commando-achtige zinnen. Ik ben ook groter dan de meeste mannen en vrouwen hier, dat is ook een rare gewaarwording.
Afgelopen weekend waren we naar een zigeunerdorp geweest waar wij de eerste blanken waren die ze daar zagen. Ze wilde onze huid voelen en ons haar, we werden overladen met goudkleurige kettingen en armbanden. Ze wonen in lemen hutjes bedekt met bananenbladeren. Ze dragen soms overdag hun nighty, kleding die ze 's nachts ook dragen. De Salesianen, de orde waar Don Bosco onder valt, leren deze zigeuners lezen en schrijven. Om ervoor te zorgen dat ze niet steeds verder trekken, en dus nooit leren lezen en schrijven, maken ze sieraden die ze ook verkopen, als levensonderhoud.
Het is hier een teken van welvaart als je Engels spreekt. Hindi wordt hier niet gesproken. Op deze taal wordt ook neergekeken, want het is de language of the government (taal van de overheid). Ik ken nu zelf inmiddels zo'n 400 woordjes Tamil.
Er zijn drie groepen jongens in het klooster. Een groep van 6-12 jaar, die naar de primary school (basisschool) gaan. Een groep jongens die verder leren (12-19). En tenslotte een groep non formal education, zij krijgen minder huiswerk dan de andere groepen.
Ik heb afgelopen week father Vincent verzocht de mis die hij dagelijks opdraagt op tijd te beëindigen. Dit is vaak niet het geval, waardoor het hele tijdsschema van de kinderen in de war raakt. Het was duidelijk dat hij niet gewend was feedback te horen, maar ... de mis was die ochtend om 7:30 uur afgelopen.
Ons tijdsschema op een gewone doordeweekse dag ziet er zo uit:
5:00 sta ik op, even tanden poetsen en dan de broeder opzoeken
5:20 samen met broeder jongens wakker maken in de slaapzaal met handgeklap - let us bless the Lord -, aankleden, exercise
5:40 wassen tanden poetsen
6:00 study time huiswerk
7:00 morning prayer/mass (respectievelijk met/zonder eucharistie)
7:30 taken doen
8:00 breakfast, pleisters plakken
9:00 jongens naar les/school
9:00-16:00 kunnen Esther en ik onze eigen dingen doen, zoals boodschappen doen, kleren wassen, lessen voorbereiden
16:00 begint de naschoolse opvang
16:30-17:00 avondtaken
17:00-17:30 voetbal, volleybal, daarna thee en in bad
18:00-20:00 studietijd, surveilleren
20:00 eten met nieuws op tv kijken (in Tamil), pleisters plakken
21:00 good-night talks - een kort praatje voor het slapen gaan
21:30 lichten op de zalen uit
- Pleisters plakken staat voor alle verzorgende taken, van daadwerkelijk pleisters plakken tot psychische, nagels knippen e.d.
Een moeilijk punt is: streng zijn. Daar komt bij dat het in deze cultuur ook gebruikelijk is dat een kind fysiek gestraft wordt. Ik vind dat heel moeilijk. Vooral als ik meen te zien dat een fysieke straf niet enkel als correctie maar ook uit gebrek aan zelfbeheersing gegeven wordt. Ik heb op dit punt ook een keer een broeder vrij direct aangesproken. Lastig. Ik probeer duidelijk en consequent te zijn, streng te kijken en hoop dat ik niet fysiek hoef in te grijpen - tot nu toe lukt dat.
Wil je Sifra bellen?
Door Martin Op 't Land
Ik ben overigens inmiddels bereikbaar op het Indiase mobiel nummer +91 (94) 8618 2991 - heb een Indiaas SIM-kaartje gekocht voor in m'n oude Nokia. Als jullie mij bellen, houdt dan even rekening met ons werkschema + dat het in India 4,5 uur later is dan in Nederland. Voordelige manieren om mij te bellen zijn:
Ik ben overigens inmiddels bereikbaar op het Indiase mobiel nummer +91 (94) 8618 2991 - heb een Indiaas SIM-kaartje gekocht voor in m'n oude Nokia. Als jullie mij bellen, houdt dan even rekening met ons werkschema + dat het in India 4,5 uur later is dan in Nederland. Voordelige manieren om mij te bellen zijn:
- via SkypeOut, zoek eventueel callto://arfisje; kosten €13,8 cent/minuut
- via Telestunt voor € 5 cent/minuut (dank aan Mirtele voor de tip!):
- draai 0900 1927
- beluister de tariefmelding en de uitleg
- draai 00 91 94 8618 2991
- sluit af met een hekje (#)
Abonneren op:
Posts (Atom)
