Lieve dames en heren!
Dit wordt het afsluitend bericht op de site. India ligt nu al een paar maandjes achter mij en ik zit al druk in mijn nieuwe studie, theologie. Eerst even over de laatste weken (maanden, pardon Achterstallig onderhoud uch...) in India.
Rond april mei kwam de vervanging van onze broeders, dus bro. Arockiasamy weg, in plaats daarvan kwam father Sebastian als administrator. Hij was de afgelopen 4 jaar problemsolver in het hele district, en na een paar weken vonden we hem wel aardig. En bro. Prasath is eindelijk verdwenen (grrr... hij was al net zo chagarijnig als de laatste weken voor zijn retreat. Alle twee de broeders dus zijn mopperend verdwenen, wat Esther en ik wel jammer vonden.
Maar goed; de nieuwe mannen: bro. Jeyaraj (je spreekt uit Djee-ar-ratsj) en father Sebastian. Bro. Jeyaraj kwam een paar dagen voor father Sebastian aan, en hij zat zich enorm druk te maken dat alles er goed uitzag voor fr. Sebastian. We hebben het hele huis afgestoft, de keuken schoongemaakt, bloemen overal neergezet (en in het haar gestoken natuurlijk... )
Jeyaraj kon echt niet stilzitten, hij is nog echt een groentje hoor (ik weet niet wat ze hem op school verteld hebben, maar brothers horen de zaak draaiende te houden, en leidinggevenden horen dingen te veranderen). We dachten dat hij wel uitgerend zou zijn na een week ofzo, maar het is een taaie. We hadden hem de Nederlandse uitspraak vlooien in je broek (dat is in vlugengels; ants in your pants) voor hem vertaald, en daar kon hij wel om lachen.
Later heb ik ontdekt dat hij van de Charismatische beweging is binnen de katholieke kerk, dus steeg hij heel wat punten ;-) We liepen op een morgen te inspecteren of de jongens zich wel wasten, hun tanden poetsten, en hij zei: wat een prachtige morgen, zullen we danken? Dus stonden we daar, iets voor zessen op het open veld te bidden. Gaaf. Hij was ook heel ijverig met de morningprayer (altijd gewoon! terwijl ik Prasath er vaak naar toe moest sleuren) en hij is ook (nog) heel strikt met het naleven van de huisregels.
Father Sebastian is weer een beetje een ander verhaal. Hij sprak goed engels, was bereisd en belezen, maar was gruwelijk koppig. Toen we een weekje na zijn aankomst iets gingen organiseren voor de boys hadden we een uitgebreid schema gemaakt van wat er allemaal gebeuren moest, wat aan wie gecommuniceerd zou moeten worden, wat er aan voorbereiding moest enzovoort enzovoort. Hij knikte, was enthousiast, vroeg of dit gewoon was in Nederland (ik knik trots, in het buitenland ben ik altijd een beetje chauvinistisch) en zei dat we het helemaal zo gingen doen. Hij ging het even overleggen met een paar anderen, dus hij moest het even in Tamil bespreken. Later hoorden we via die anderen dat hij ons hele plan veranderd had, en dat hij een andere bioscoopzaal in gedachten had, terwijl hij niets tegen ons gezegd heeft.
Niet de enige man trouwens die dacht dat we correctie niet aankonden, en dat we geen dingen zelf konden verzinnen. De brother die ons verder ging helpen in Chennai ging ook zelf dingen plannen, die wij al hadden gepland. En waar ze toevallig hetzelfde waren, geloofde hij niet dat wij ze al verzonnen hadden.
Na een weekje of wat waren we weer verzoend, en nu ben ik helemaal juichen feest over deze father, die het hele tehuis weer heeft opgelapt.
Ik ga nu maar eens slapen, morgen weer een bericht.
woensdag 19 december 2007
maandag 14 mei 2007
Bro. Arokjasamy en Fr. Vincent en andere salesianen...
Zoals ik al een tijdje geleden beloofd heb, ga ik even wat schrijven over de brothers en fathers om ons heen. Over bro. Prasath heb ik al wat gezegd (hij is trouwens weer helemaal gemotiveerd en gelukkig teruggekomen van bezinningsweek. Hij zegt zelf: refreshed in Christ (hij staat naast mij, naast de computer en hij is best wel nieuwsgierig wat ik over hem schrijf. Vandaag gaan we samen een artikel schrijven voor de intercom (het Salesiaans maandblad, in het Engels natuurlijk), over het summercamp dat we net achter de rug hebben. (Ik weet het, het is nu 13 mei, erg achterstalig onderhoud aan de website aan het plegen...)) Maar wat hij over zichzelf zegt klopt ook wel, hij gaat er weer fris tegen aan en doet zijn morningprayer(ochtendgebed) weer trouw.
Alleerst zal ik wat vertellen over brother Arokjasamy. Dat is naast Prasath onze vaste huisgenoot!! Hij wordt misschien wel brother genoemd, maar hij gedraagt zich meer als een vader voor Esther, Prasath en mij. Blijft altijd wakker tot we allebei veilig thuis zijn, maakt niet uit wanneer of hoe laat. Vermaant ons van tijd tot tijd. Het is een beetje een bobberaar (mijn woord voor mopperaar), maar niet op een vervelende manier. Soms zit hij zo genoegelijk te mopperen, dat het ons vooral aan het lachen maakt. Doet wat dat betreft een beetje denken aan Bert, van huiswerkbegeleiding of Fred, mijn bijles leraar Latijn.
Bro. Arokjasamy let er ook altijd op of Esther wel genoeg eet. (Ik weet niet wat dat is, maar Esther roept bij alle fathers en brothers vaderlijke gevoelens op, wat betreft eten) Als bro. Arokjasamy daar niets over zegt, zegt vader Vincent of bro. Prasath er wel wat van: Take! Take! Eat! Eat! Another idly, Esther? You want douze? Eigenlijk wel lief. Zelfs brother Antony begint praatjes te krijgen de laatste dagen, en hij is pas 22, : Why don't you eat? (heel retorisch... ) You want?
En dat terwijl Esther toch ongeveer evenveel eet als ik... Mysterieus ;)
Verder over Bro. Arokjasamy: Leuke, goedlachse man. Lijkt een beetje op Oom Han. Hij houdt ook erg van plagen en wie kaatst kan de bal terug verwachten, dus we plagen hem ook terug. We hebben hem de bijnaam 'grapjas' gegeven, en hij is maar wat trots op zijn Dutch nickname. Hij vertelt het tegen al zijn vrienden. Het enige is dat hij die nickname zelf niet kan uitspreken, want hij kan de Nederlandse 'g' niet uitspreken. Hij zegt: krapjas, wat natuurlijk ook wel weer grappig is.
Dan heb je Father Vincent. Hij is erg gemotiveerd voor Prison Ministry, maar hij is vooral daar mee bezig. Het gaat er vooral om, om toegang te krijgen tot de gevangenis, om gevangen te bezoeken. En werk met en voor ze te doen. Heel goed werk dus. Father Vincent heeft samen met Bro. Paul Mark een zomerkamp voor gevangen tieners (eerst voor de jongens, de volgende voor de meisjes) georganiseerd.
Hij heeft als tweede taak hier Father te zijn voor de jongens, maar hij is er niet zo vaak dus zoveel maken we niet van hem mee. Wel dat hij een beetje chaotisch is. Daar later meer over.
Ik ga nu even lunchen, ik zal vandaag of morgen even proberen de computer en het internet te pakken te krijgen, als de stroom tenminste niet uitvalt. (Het is heel vervelend, het is nabij de 40 graden hier en de stroom valt regelmatig uit, waardoor er geen stroom is voor de ventilators. Sterker zelfs, de stroom valt steeds vaker uit, naarmate het heter wordt. Of als er een storm aankomt... )
Tot mails, allemaal! En de leuke briefjes die ik krijg maken me erg blij! Ik had vandaag post uit Nederland, net binnengekomen: een briefje van Annemiek, Janne, Tara en Juup , over dat ze me missen en of ik al veel kinderen geholpen heb, met leuke stickers erbij. En een briefje van mijn ouders over koninginnedag en de markt en het stepoptreden. Heel leuk om te lezen!
Laatst heb ik ook nog post gehad van de familiesgroep, met mooie tekeningen en een briefje erbij dat ze een sponsoractie gingen houden in de kerk. Geweldig. Ik hoorde via via dat er cake en van alles is verkocht om pennen en knuffels te kopen voor de kinderen hier. Ik heb nog even geprobeerd te bellen maar tot nu toe is het niet gelukt... Dus in ieder geval vanaf hier : HEEL HEEL ERG BEDANKT!!!
Nendri, wannekam!
Alleerst zal ik wat vertellen over brother Arokjasamy. Dat is naast Prasath onze vaste huisgenoot!! Hij wordt misschien wel brother genoemd, maar hij gedraagt zich meer als een vader voor Esther, Prasath en mij. Blijft altijd wakker tot we allebei veilig thuis zijn, maakt niet uit wanneer of hoe laat. Vermaant ons van tijd tot tijd. Het is een beetje een bobberaar (mijn woord voor mopperaar), maar niet op een vervelende manier. Soms zit hij zo genoegelijk te mopperen, dat het ons vooral aan het lachen maakt. Doet wat dat betreft een beetje denken aan Bert, van huiswerkbegeleiding of Fred, mijn bijles leraar Latijn.
Bro. Arokjasamy let er ook altijd op of Esther wel genoeg eet. (Ik weet niet wat dat is, maar Esther roept bij alle fathers en brothers vaderlijke gevoelens op, wat betreft eten) Als bro. Arokjasamy daar niets over zegt, zegt vader Vincent of bro. Prasath er wel wat van: Take! Take! Eat! Eat! Another idly, Esther? You want douze? Eigenlijk wel lief. Zelfs brother Antony begint praatjes te krijgen de laatste dagen, en hij is pas 22, : Why don't you eat? (heel retorisch... ) You want?
En dat terwijl Esther toch ongeveer evenveel eet als ik... Mysterieus ;)
Verder over Bro. Arokjasamy: Leuke, goedlachse man. Lijkt een beetje op Oom Han. Hij houdt ook erg van plagen en wie kaatst kan de bal terug verwachten, dus we plagen hem ook terug. We hebben hem de bijnaam 'grapjas' gegeven, en hij is maar wat trots op zijn Dutch nickname. Hij vertelt het tegen al zijn vrienden. Het enige is dat hij die nickname zelf niet kan uitspreken, want hij kan de Nederlandse 'g' niet uitspreken. Hij zegt: krapjas, wat natuurlijk ook wel weer grappig is.
Dan heb je Father Vincent. Hij is erg gemotiveerd voor Prison Ministry, maar hij is vooral daar mee bezig. Het gaat er vooral om, om toegang te krijgen tot de gevangenis, om gevangen te bezoeken. En werk met en voor ze te doen. Heel goed werk dus. Father Vincent heeft samen met Bro. Paul Mark een zomerkamp voor gevangen tieners (eerst voor de jongens, de volgende voor de meisjes) georganiseerd.
Hij heeft als tweede taak hier Father te zijn voor de jongens, maar hij is er niet zo vaak dus zoveel maken we niet van hem mee. Wel dat hij een beetje chaotisch is. Daar later meer over.
Ik ga nu even lunchen, ik zal vandaag of morgen even proberen de computer en het internet te pakken te krijgen, als de stroom tenminste niet uitvalt. (Het is heel vervelend, het is nabij de 40 graden hier en de stroom valt regelmatig uit, waardoor er geen stroom is voor de ventilators. Sterker zelfs, de stroom valt steeds vaker uit, naarmate het heter wordt. Of als er een storm aankomt... )
Tot mails, allemaal! En de leuke briefjes die ik krijg maken me erg blij! Ik had vandaag post uit Nederland, net binnengekomen: een briefje van Annemiek, Janne, Tara en Juup , over dat ze me missen en of ik al veel kinderen geholpen heb, met leuke stickers erbij. En een briefje van mijn ouders over koninginnedag en de markt en het stepoptreden. Heel leuk om te lezen!
Laatst heb ik ook nog post gehad van de familiesgroep, met mooie tekeningen en een briefje erbij dat ze een sponsoractie gingen houden in de kerk. Geweldig. Ik hoorde via via dat er cake en van alles is verkocht om pennen en knuffels te kopen voor de kinderen hier. Ik heb nog even geprobeerd te bellen maar tot nu toe is het niet gelukt... Dus in ieder geval vanaf hier : HEEL HEEL ERG BEDANKT!!!
Nendri, wannekam!
Een weekje alleen
10 april, zondag. Vandaag moet bro. Antony arriveren op Anbu Illam, gisteren eigenlijk al. Brother Prasath gaat namelijk vannacht richting Kotagiri, het bezinningsoord in de bergen van de Salesianen (dat is de naam van de katholieke orde bij wie wij verblijven, de Salesianen van Don Bosco).
En wie blijft er over om het brotherwerk te doen? Brother Arokjasamy valt af, hij heeft zijn stagetijd (brothertime) al lang en breed achter de rug en hij is ziekjes. Dus wij (d.w.z. Esther en ik) gaan het doen!!!! Ik vind dat wel erg leuk, krijgen we eens de kans om het hele boeltje hier zelf te organiseren. Kijken of we dat kunnen...
Bro. Prasath was de laatste dagen echt niet te pruimen gewoon en hij deed helemaal niets. Errug toe aan bezinningstijd en aan het terugzien van oude vrienden. Die heeft hij namelijk niet zo vaak gezien de laatste tijd, want het hele jaar heeft hij hier op Anbu Illam gewerkt.
Dus Esther en ik hebben de jongens gewekt en morningexcercise met ze gedaan, ze naar de studyhall gebbracht en daar gesurvilleerd. Het ging eigenlijk best aardig. Dan ochtendklusjes en eten, en ze naar school gebracht. Het gewone schema dus, maar dan door ons. De rest van de morgen heb ik in de chronicles (de kronieken, een logboek van het huis) geschreven. Daar vond ik ook wat achterstallig onderhoud van Prasath (kuch kuch)Laat in de middag kwam de vervanging van Prasath, brother Antony en de rest van de week hebben wij drieen leiding gegeven. Maar met behoorlijk wat inspraak en verantwoordelijkheid van ons. Antony is een vrij jonge brother, 22, maar echt wel een goede leidinggevende. Hij dacht de eerste dagen serieus dat we 28 en 30 waren, omdat we zo zelfverzekerd en groot zijn. We hebben lekker een watergevecht met hem gehouden en later op de dag een watergevecht met de jongens. En nou maar hopen dat Prasath weer enthousiast en gemotiveerd weer terugkomt. Gaan we lekker een watergevecht houden met hem. Want het wordt hier warmer en warmer.
En wie blijft er over om het brotherwerk te doen? Brother Arokjasamy valt af, hij heeft zijn stagetijd (brothertime) al lang en breed achter de rug en hij is ziekjes. Dus wij (d.w.z. Esther en ik) gaan het doen!!!! Ik vind dat wel erg leuk, krijgen we eens de kans om het hele boeltje hier zelf te organiseren. Kijken of we dat kunnen...
Bro. Prasath was de laatste dagen echt niet te pruimen gewoon en hij deed helemaal niets. Errug toe aan bezinningstijd en aan het terugzien van oude vrienden. Die heeft hij namelijk niet zo vaak gezien de laatste tijd, want het hele jaar heeft hij hier op Anbu Illam gewerkt.
Dus Esther en ik hebben de jongens gewekt en morningexcercise met ze gedaan, ze naar de studyhall gebbracht en daar gesurvilleerd. Het ging eigenlijk best aardig. Dan ochtendklusjes en eten, en ze naar school gebracht. Het gewone schema dus, maar dan door ons. De rest van de morgen heb ik in de chronicles (de kronieken, een logboek van het huis) geschreven. Daar vond ik ook wat achterstallig onderhoud van Prasath (kuch kuch)Laat in de middag kwam de vervanging van Prasath, brother Antony en de rest van de week hebben wij drieen leiding gegeven. Maar met behoorlijk wat inspraak en verantwoordelijkheid van ons. Antony is een vrij jonge brother, 22, maar echt wel een goede leidinggevende. Hij dacht de eerste dagen serieus dat we 28 en 30 waren, omdat we zo zelfverzekerd en groot zijn. We hebben lekker een watergevecht met hem gehouden en later op de dag een watergevecht met de jongens. En nou maar hopen dat Prasath weer enthousiast en gemotiveerd weer terugkomt. Gaan we lekker een watergevecht houden met hem. Want het wordt hier warmer en warmer.
maandag 30 april 2007
1 april en palmpasen tegelijk
1 april, grapjesdag. Ja ook aan deze zijde van de wereld april fools' day! Het begon eigenlijk al gisteravond. Esther ging de jongste jongens (tussen de 8 en de 12 jaar) naar bed brengen, en de jongetjes deden heel geheimzinnig. Sister-Esther, Sister- Esther, secret!!! En toen gingen ze hun geheime plan vertellen; Tomorrow, Sister-Sifra, clap-clap wake-up, no boys!!! Boys go hide. Bathroom. Boys bathroom, call: aprils fool!!!
Even naar volledige zinnen vertaald: Als sister-Sifra ons morgen komt wakker maken (dat doe ik namelijk altijd), dan gaan we ons verstoppen in de toiletten, en dan zijn er geen jongetjes om wakker te maken. Als ze dan gaat zoeken springen we uit de wc's tevoorschijn; Aprils fool!
Wat wij dus ook altijd deden met schoolreisje, verstoppen en de moeders laten schrikken (niet dat ik denk dat mama er ooit ingetrapt is). Schatjes!
En de hele dag flauwe grapjes, look, look sister, brother is calling. Aprils fool!
Look sister, panboe (slang) Aprils fool!
Er was die dag ook nog een andere broeder (brother Paul Mark). Een heel aardige broeder die soepel Engels kan (sommige andere broeders doen dat wat minder soepel, moeten over elke zin nadenken, en praten liever Tamil). Hij gaat naar de Universiteit in Bangelore, in een andere taalregio, dat heeft er ook wel iets mee te maken. De voertaal met vreemdelingen (mensen van buiten de regio en buitenlanders) is namelijk Engels.
Dus lekker gekletst en gediscusseerd. We gaan in de Mei-maand met hem en met nog een andere broeder de zomerkampen organiseren.
Vandaag is het ook nog Palmzondag, dus hup! met de boys naar de kerk in Kavarapettai. De jongens liepen nog een beetje te muiten (uitgelaten omdat het een april is, een legitieme reden om iedereen ertussen te nemen) en ze liepen ondertussen met de palmtakken in de hand. Niet zo een goede combi.
Deze avond hebben we samen met brother Mark het avond- spel- uur geregeld. Samen met Esther heb ik de spelletjes bedacht en voorbereid, maar we blijven een tolk nodig hebben. Dus: Eerst kleine blokjes met Engelse woorden erop zoeken (door Esther en mij in alle haast verstopt), daarna Memory met de Engelse woorden, en dan moordenaartje (met knipogen kan de 'moordenaar' mensen dood maken en de detective moet zo vlug mogelijk uitvinden waar de moordenaar is).
Enige wat mij verontrustte was dat we bij de Engelse woordjes- memory dachten; Ah! Lekker educatief! Dus ik zei tegen Esther: What has happened to us? Lang lang geleden, toen ik nog in de zesde zat, probeerde ik dat soort 'educatief verantwoord'-mensen te vermijden. En nu zijn we zelf zo geworden!!! ;)
De jongens vonden de avond hartstikke leuk, maar brother Prasath vond het volgens mij nog het leukst; Helemaal onderuitgezakt niets doen... Jammer dat ik geen foto heb gemaakt. Ik ben doodop, maar tevreden gaan slapen.
Even naar volledige zinnen vertaald: Als sister-Sifra ons morgen komt wakker maken (dat doe ik namelijk altijd), dan gaan we ons verstoppen in de toiletten, en dan zijn er geen jongetjes om wakker te maken. Als ze dan gaat zoeken springen we uit de wc's tevoorschijn; Aprils fool!
Wat wij dus ook altijd deden met schoolreisje, verstoppen en de moeders laten schrikken (niet dat ik denk dat mama er ooit ingetrapt is). Schatjes!
En de hele dag flauwe grapjes, look, look sister, brother is calling. Aprils fool!
Look sister, panboe (slang) Aprils fool!
Er was die dag ook nog een andere broeder (brother Paul Mark). Een heel aardige broeder die soepel Engels kan (sommige andere broeders doen dat wat minder soepel, moeten over elke zin nadenken, en praten liever Tamil). Hij gaat naar de Universiteit in Bangelore, in een andere taalregio, dat heeft er ook wel iets mee te maken. De voertaal met vreemdelingen (mensen van buiten de regio en buitenlanders) is namelijk Engels.
Dus lekker gekletst en gediscusseerd. We gaan in de Mei-maand met hem en met nog een andere broeder de zomerkampen organiseren.
Vandaag is het ook nog Palmzondag, dus hup! met de boys naar de kerk in Kavarapettai. De jongens liepen nog een beetje te muiten (uitgelaten omdat het een april is, een legitieme reden om iedereen ertussen te nemen) en ze liepen ondertussen met de palmtakken in de hand. Niet zo een goede combi.
Deze avond hebben we samen met brother Mark het avond- spel- uur geregeld. Samen met Esther heb ik de spelletjes bedacht en voorbereid, maar we blijven een tolk nodig hebben. Dus: Eerst kleine blokjes met Engelse woorden erop zoeken (door Esther en mij in alle haast verstopt), daarna Memory met de Engelse woorden, en dan moordenaartje (met knipogen kan de 'moordenaar' mensen dood maken en de detective moet zo vlug mogelijk uitvinden waar de moordenaar is).
Enige wat mij verontrustte was dat we bij de Engelse woordjes- memory dachten; Ah! Lekker educatief! Dus ik zei tegen Esther: What has happened to us? Lang lang geleden, toen ik nog in de zesde zat, probeerde ik dat soort 'educatief verantwoord'-mensen te vermijden. En nu zijn we zelf zo geworden!!! ;)
De jongens vonden de avond hartstikke leuk, maar brother Prasath vond het volgens mij nog het leukst; Helemaal onderuitgezakt niets doen... Jammer dat ik geen foto heb gemaakt. Ik ben doodop, maar tevreden gaan slapen.
dinsdag 13 maart 2007
Een paar weken verder...
Lieve allemaal!
Ik heb in de afgelopen weken genoten van alle (zoals papa het noemt) klassieke post uit Nederland. We ontvangen de post altijd op deze manier;
Brother Prasath (jonge broeder van 25 jaar, ik vertel zo wel meer over hem) komt naar mij toe, zegt niets, overhandigt mij dan de post, en zegt dan: Open, Open! Speciaal als het een brief is met iets erin, brandt hij werkelijk van nieuwsgierigheid. De slechte Sifra in mij denkt dan: 'Laat ik het eerst heel zorgvuldig en en heel heel langzaam openmaken' Als ik dat doe is hij haast nog nieuwsgieriger dan Sjoerd (Ik zei haast, lief broertje, haast :) )
Maar vaak ben ik nog nieuwsgieriger dan hij, en dan Ratsjs, ratsjs scheur ik de post open. Ik heb dingen als boeken, een geurzakje, een gek potlood, oorbellen, DROP (ik honger werkelijk naar drop, ze gebruiken hier veel curry en zoetigheid, maar zout daar doen ze niet zo aan. Helaas mam, geen land voor jou ;) ) ontvangen via de post. Omdat ik snak naar Nederlands nieuws (een lekkere NRC met wetenschapsbijlage, of nieuws over de formatie) heb ik me met Esther op het NRC geabonneerd. Blijven we toch een beetje op de hoogte en missen we geen grote items zoals Pim Fortuyn-achtige zaken
Een tijdje geleden heb ik voor het eerst een internetcafe ontdekt in Gummidipoondi. Dat is een stad(je) dichtbij (binnen een half uur te bereiken). En inmiddels zijn de broeders ook zo ver dat ze ons overdag ergens alleen (d.w.z. met zijn tweeen, zonder broeder of een jongen van Anbu Illam) heen laten gaan. Dus misschien kan ik binnenkort wat meer schrijven dan wat er nu sporadisch Nederland binnenkomt.
Ik schrijf dit nu op het hoofdkantoor van de Salesiaanse Provincie Chennai, de Citadel. Vader Vincent heeft ons weer meegenomen naar Chennai. We gaan zo even de stad in, even noodzakelijke dingen als beltegoed en toiletpapier (want daar doen ze in de dorpen en stadjes niet aan) kopen.
Wat ik nog niet heb verteld (laatste wat ik typ, Esther wil zo ook nog even op de comp) is dat Esther en ik motorrijles hebben gehad van Brother Arokjasamy. Iedereen, ook priesters en nonnen, beweegt zich hier voor met de motor. Dus wij hebben even stoere Motormuizen gespeeld op een Hero Honda, hip he Norbert! En Esther heeft haar eerste rondjes met mij achterop al gereden, en andersom. Nu alleen nog goed oefenen (kuch, kuch discipline...) en we hebben binnen een maandje ons Indiaas moterrijbewijs. Het is hier ook weer niet zo moeilijk om een rijbewijs te halen, geen eindeloze verkeersregeltjes uit je hoofd te leren (weet je nog, Olga, dat je die eindeloos moest overhoren), maar gewoon een rondje en een paar achtjes rijden, en dan is het wel goed.
O ja, over de Brothers en Father. Allereerst bro. Prasath; zoals ik al zei een jonge broeder, die errug trots op zijn titel is (Als hij de kans heeft schrijft hij het helemaal uit: Brother Rev. Prasath SDB)Hij regelt grotendeels het dagelijks leven op Anbu Illam, van het wakkermaken van de jongens samen met mij tot de zaken afhandelen met de wasman (die komt om de vier dagen vuile was ophalen, althans als er geen familiefeesten en andere belangrijkere zaken spelen)
Hij is goed in pianospelen (dat is echt zijn passie! he Nynke!) en voetbal. En hij is ook een tikje (nou ja, tikje, best erg) ijdel. Hij houdt verschrikkelijk veel van foto's, met hem erop wel te verstaan. Hij heeft bijna al mijn foto's met hem erop gekidnapt.
Hij had ook een keertje zijn baard laten staan, maar ik vond het niks, en toen was hij toch wel een beetje sip. Na een paar dagen had hij het er maar weer afgehaald.
Alles bij elkaar een heel ardige broeder, het lijkt me echt leuk om hem een keertje naar Nederland te halen. Het wordt wel een cultuurshock, want ondanks zijn 25 jaar, is hij niet echt wereldwijs. Hij is namelijk nog nooit zijn provincie (Tamil Nadu) uitgeweest, laat staan dat hij in het buitenland is geweest.
Over Bro. Arokjasamy en Father Vincent vertel ik een andere keer, want ik zie net op de klok dat het hartstikke tijd is. :S :s :s
Groeten allemaal!
PS Mam wil je alsjeblieft wat meer kindertijdfoto's en drop opsturen. Van toen ik babytje en mollige kleuter was, naja van eigenlijk alles? Groetjes, ik mis jullie allemaal wel. Ik merk dat ik, misschien meer nog dan de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil, een gemeenschap van mensen om mij heen mis. Van mensen die mijn taal of Engels kunnen spreken, die mijn cultuur kennen, waarmee ik discussies kan hebben, waarmee ik lekker kan gaan shoppen. En vooral een gemeenschap van mensen die mij goed kennen.
Well, goodbye from the far, far India and nale irrewu! (Goedenavond/ goedenacht)
Ik heb in de afgelopen weken genoten van alle (zoals papa het noemt) klassieke post uit Nederland. We ontvangen de post altijd op deze manier;
Brother Prasath (jonge broeder van 25 jaar, ik vertel zo wel meer over hem) komt naar mij toe, zegt niets, overhandigt mij dan de post, en zegt dan: Open, Open! Speciaal als het een brief is met iets erin, brandt hij werkelijk van nieuwsgierigheid. De slechte Sifra in mij denkt dan: 'Laat ik het eerst heel zorgvuldig en en heel heel langzaam openmaken' Als ik dat doe is hij haast nog nieuwsgieriger dan Sjoerd (Ik zei haast, lief broertje, haast :) )
Maar vaak ben ik nog nieuwsgieriger dan hij, en dan Ratsjs, ratsjs scheur ik de post open. Ik heb dingen als boeken, een geurzakje, een gek potlood, oorbellen, DROP (ik honger werkelijk naar drop, ze gebruiken hier veel curry en zoetigheid, maar zout daar doen ze niet zo aan. Helaas mam, geen land voor jou ;) ) ontvangen via de post. Omdat ik snak naar Nederlands nieuws (een lekkere NRC met wetenschapsbijlage, of nieuws over de formatie) heb ik me met Esther op het NRC geabonneerd. Blijven we toch een beetje op de hoogte en missen we geen grote items zoals Pim Fortuyn-achtige zaken
Een tijdje geleden heb ik voor het eerst een internetcafe ontdekt in Gummidipoondi. Dat is een stad(je) dichtbij (binnen een half uur te bereiken). En inmiddels zijn de broeders ook zo ver dat ze ons overdag ergens alleen (d.w.z. met zijn tweeen, zonder broeder of een jongen van Anbu Illam) heen laten gaan. Dus misschien kan ik binnenkort wat meer schrijven dan wat er nu sporadisch Nederland binnenkomt.
Ik schrijf dit nu op het hoofdkantoor van de Salesiaanse Provincie Chennai, de Citadel. Vader Vincent heeft ons weer meegenomen naar Chennai. We gaan zo even de stad in, even noodzakelijke dingen als beltegoed en toiletpapier (want daar doen ze in de dorpen en stadjes niet aan) kopen.
Wat ik nog niet heb verteld (laatste wat ik typ, Esther wil zo ook nog even op de comp) is dat Esther en ik motorrijles hebben gehad van Brother Arokjasamy. Iedereen, ook priesters en nonnen, beweegt zich hier voor met de motor. Dus wij hebben even stoere Motormuizen gespeeld op een Hero Honda, hip he Norbert! En Esther heeft haar eerste rondjes met mij achterop al gereden, en andersom. Nu alleen nog goed oefenen (kuch, kuch discipline...) en we hebben binnen een maandje ons Indiaas moterrijbewijs. Het is hier ook weer niet zo moeilijk om een rijbewijs te halen, geen eindeloze verkeersregeltjes uit je hoofd te leren (weet je nog, Olga, dat je die eindeloos moest overhoren), maar gewoon een rondje en een paar achtjes rijden, en dan is het wel goed.
O ja, over de Brothers en Father. Allereerst bro. Prasath; zoals ik al zei een jonge broeder, die errug trots op zijn titel is (Als hij de kans heeft schrijft hij het helemaal uit: Brother Rev. Prasath SDB)Hij regelt grotendeels het dagelijks leven op Anbu Illam, van het wakkermaken van de jongens samen met mij tot de zaken afhandelen met de wasman (die komt om de vier dagen vuile was ophalen, althans als er geen familiefeesten en andere belangrijkere zaken spelen)
Hij is goed in pianospelen (dat is echt zijn passie! he Nynke!) en voetbal. En hij is ook een tikje (nou ja, tikje, best erg) ijdel. Hij houdt verschrikkelijk veel van foto's, met hem erop wel te verstaan. Hij heeft bijna al mijn foto's met hem erop gekidnapt.
Hij had ook een keertje zijn baard laten staan, maar ik vond het niks, en toen was hij toch wel een beetje sip. Na een paar dagen had hij het er maar weer afgehaald.
Alles bij elkaar een heel ardige broeder, het lijkt me echt leuk om hem een keertje naar Nederland te halen. Het wordt wel een cultuurshock, want ondanks zijn 25 jaar, is hij niet echt wereldwijs. Hij is namelijk nog nooit zijn provincie (Tamil Nadu) uitgeweest, laat staan dat hij in het buitenland is geweest.
Over Bro. Arokjasamy en Father Vincent vertel ik een andere keer, want ik zie net op de klok dat het hartstikke tijd is. :S :s :s
Groeten allemaal!
PS Mam wil je alsjeblieft wat meer kindertijdfoto's en drop opsturen. Van toen ik babytje en mollige kleuter was, naja van eigenlijk alles? Groetjes, ik mis jullie allemaal wel. Ik merk dat ik, misschien meer nog dan de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil, een gemeenschap van mensen om mij heen mis. Van mensen die mijn taal of Engels kunnen spreken, die mijn cultuur kennen, waarmee ik discussies kan hebben, waarmee ik lekker kan gaan shoppen. En vooral een gemeenschap van mensen die mij goed kennen.
Well, goodbye from the far, far India and nale irrewu! (Goedenavond/ goedenacht)
zondag 4 maart 2007
Zelf leren en anderen leren
Redactie: Cobi Wattez
Lieve vrienden en vriendinnen,
Ik heb het hier enorm naar mijn zin. Ook in mijn kleding heb ik me al behoorlijk aangepast. Ik heb 4 churida's. Dit is een wijde broek van soepele stof, daaroverheen een jurkje tot op de knie en een sjaal waarmee je je hals bedekt. Ik heb o.a. een mintgroene met een kleine print erop, een blauwpaarse, een gele met bloemen. Deze churida dragen meisjes tot ze trouwen, daarna dragen ze een sari, dit is een strak bovenlijfje met een wijde rok eronder en een stuk stof gedrapeerd over de schouder.
De mensen gaan ook anders met elkaar om, ze staan als ze praten dichterbij (30 cm) en ze praten met korte, beetje commando-achtige zinnen. Ik ben ook groter dan de meeste mannen en vrouwen hier, dat is ook een rare gewaarwording.
Afgelopen weekend waren we naar een zigeunerdorp geweest waar wij de eerste blanken waren die ze daar zagen. Ze wilde onze huid voelen en ons haar, we werden overladen met goudkleurige kettingen en armbanden. Ze wonen in lemen hutjes bedekt met bananenbladeren. Ze dragen soms overdag hun nighty, kleding die ze 's nachts ook dragen. De Salesianen, de orde waar Don Bosco onder valt, leren deze zigeuners lezen en schrijven. Om ervoor te zorgen dat ze niet steeds verder trekken, en dus nooit leren lezen en schrijven, maken ze sieraden die ze ook verkopen, als levensonderhoud.
Het is hier een teken van welvaart als je Engels spreekt. Hindi wordt hier niet gesproken. Op deze taal wordt ook neergekeken, want het is de language of the government (taal van de overheid). Ik ken nu zelf inmiddels zo'n 400 woordjes Tamil.
Er zijn drie groepen jongens in het klooster. Een groep van 6-12 jaar, die naar de primary school (basisschool) gaan. Een groep jongens die verder leren (12-19). En tenslotte een groep non formal education, zij krijgen minder huiswerk dan de andere groepen.
Ik heb afgelopen week father Vincent verzocht de mis die hij dagelijks opdraagt op tijd te beëindigen. Dit is vaak niet het geval, waardoor het hele tijdsschema van de kinderen in de war raakt. Het was duidelijk dat hij niet gewend was feedback te horen, maar ... de mis was die ochtend om 7:30 uur afgelopen.
Ons tijdsschema op een gewone doordeweekse dag ziet er zo uit:
5:00 sta ik op, even tanden poetsen en dan de broeder opzoeken
5:20 samen met broeder jongens wakker maken in de slaapzaal met handgeklap - let us bless the Lord -, aankleden, exercise
5:40 wassen tanden poetsen
6:00 study time huiswerk
7:00 morning prayer/mass (respectievelijk met/zonder eucharistie)
7:30 taken doen
8:00 breakfast, pleisters plakken
9:00 jongens naar les/school
9:00-16:00 kunnen Esther en ik onze eigen dingen doen, zoals boodschappen doen, kleren wassen, lessen voorbereiden
16:00 begint de naschoolse opvang
16:30-17:00 avondtaken
17:00-17:30 voetbal, volleybal, daarna thee en in bad
18:00-20:00 studietijd, surveilleren
20:00 eten met nieuws op tv kijken (in Tamil), pleisters plakken
21:00 good-night talks - een kort praatje voor het slapen gaan
21:30 lichten op de zalen uit
Een moeilijk punt is: streng zijn. Daar komt bij dat het in deze cultuur ook gebruikelijk is dat een kind fysiek gestraft wordt. Ik vind dat heel moeilijk. Vooral als ik meen te zien dat een fysieke straf niet enkel als correctie maar ook uit gebrek aan zelfbeheersing gegeven wordt. Ik heb op dit punt ook een keer een broeder vrij direct aangesproken. Lastig. Ik probeer duidelijk en consequent te zijn, streng te kijken en hoop dat ik niet fysiek hoef in te grijpen - tot nu toe lukt dat.
Lieve vrienden en vriendinnen,
Ik heb het hier enorm naar mijn zin. Ook in mijn kleding heb ik me al behoorlijk aangepast. Ik heb 4 churida's. Dit is een wijde broek van soepele stof, daaroverheen een jurkje tot op de knie en een sjaal waarmee je je hals bedekt. Ik heb o.a. een mintgroene met een kleine print erop, een blauwpaarse, een gele met bloemen. Deze churida dragen meisjes tot ze trouwen, daarna dragen ze een sari, dit is een strak bovenlijfje met een wijde rok eronder en een stuk stof gedrapeerd over de schouder.
De mensen gaan ook anders met elkaar om, ze staan als ze praten dichterbij (30 cm) en ze praten met korte, beetje commando-achtige zinnen. Ik ben ook groter dan de meeste mannen en vrouwen hier, dat is ook een rare gewaarwording.
Afgelopen weekend waren we naar een zigeunerdorp geweest waar wij de eerste blanken waren die ze daar zagen. Ze wilde onze huid voelen en ons haar, we werden overladen met goudkleurige kettingen en armbanden. Ze wonen in lemen hutjes bedekt met bananenbladeren. Ze dragen soms overdag hun nighty, kleding die ze 's nachts ook dragen. De Salesianen, de orde waar Don Bosco onder valt, leren deze zigeuners lezen en schrijven. Om ervoor te zorgen dat ze niet steeds verder trekken, en dus nooit leren lezen en schrijven, maken ze sieraden die ze ook verkopen, als levensonderhoud.
Het is hier een teken van welvaart als je Engels spreekt. Hindi wordt hier niet gesproken. Op deze taal wordt ook neergekeken, want het is de language of the government (taal van de overheid). Ik ken nu zelf inmiddels zo'n 400 woordjes Tamil.
Er zijn drie groepen jongens in het klooster. Een groep van 6-12 jaar, die naar de primary school (basisschool) gaan. Een groep jongens die verder leren (12-19). En tenslotte een groep non formal education, zij krijgen minder huiswerk dan de andere groepen.
Ik heb afgelopen week father Vincent verzocht de mis die hij dagelijks opdraagt op tijd te beëindigen. Dit is vaak niet het geval, waardoor het hele tijdsschema van de kinderen in de war raakt. Het was duidelijk dat hij niet gewend was feedback te horen, maar ... de mis was die ochtend om 7:30 uur afgelopen.
Ons tijdsschema op een gewone doordeweekse dag ziet er zo uit:
5:00 sta ik op, even tanden poetsen en dan de broeder opzoeken
5:20 samen met broeder jongens wakker maken in de slaapzaal met handgeklap - let us bless the Lord -, aankleden, exercise
5:40 wassen tanden poetsen
6:00 study time huiswerk
7:00 morning prayer/mass (respectievelijk met/zonder eucharistie)
7:30 taken doen
8:00 breakfast, pleisters plakken
9:00 jongens naar les/school
9:00-16:00 kunnen Esther en ik onze eigen dingen doen, zoals boodschappen doen, kleren wassen, lessen voorbereiden
16:00 begint de naschoolse opvang
16:30-17:00 avondtaken
17:00-17:30 voetbal, volleybal, daarna thee en in bad
18:00-20:00 studietijd, surveilleren
20:00 eten met nieuws op tv kijken (in Tamil), pleisters plakken
21:00 good-night talks - een kort praatje voor het slapen gaan
21:30 lichten op de zalen uit
- Pleisters plakken staat voor alle verzorgende taken, van daadwerkelijk pleisters plakken tot psychische, nagels knippen e.d.
Een moeilijk punt is: streng zijn. Daar komt bij dat het in deze cultuur ook gebruikelijk is dat een kind fysiek gestraft wordt. Ik vind dat heel moeilijk. Vooral als ik meen te zien dat een fysieke straf niet enkel als correctie maar ook uit gebrek aan zelfbeheersing gegeven wordt. Ik heb op dit punt ook een keer een broeder vrij direct aangesproken. Lastig. Ik probeer duidelijk en consequent te zijn, streng te kijken en hoop dat ik niet fysiek hoef in te grijpen - tot nu toe lukt dat.
Wil je Sifra bellen?
Door Martin Op 't Land
Ik ben overigens inmiddels bereikbaar op het Indiase mobiel nummer +91 (94) 8618 2991 - heb een Indiaas SIM-kaartje gekocht voor in m'n oude Nokia. Als jullie mij bellen, houdt dan even rekening met ons werkschema + dat het in India 4,5 uur later is dan in Nederland. Voordelige manieren om mij te bellen zijn:
Ik ben overigens inmiddels bereikbaar op het Indiase mobiel nummer +91 (94) 8618 2991 - heb een Indiaas SIM-kaartje gekocht voor in m'n oude Nokia. Als jullie mij bellen, houdt dan even rekening met ons werkschema + dat het in India 4,5 uur later is dan in Nederland. Voordelige manieren om mij te bellen zijn:
- via SkypeOut, zoek eventueel callto://arfisje; kosten €13,8 cent/minuut
- via Telestunt voor € 5 cent/minuut (dank aan Mirtele voor de tip!):
- draai 0900 1927
- beluister de tariefmelding en de uitleg
- draai 00 91 94 8618 2991
- sluit af met een hekje (#)
woensdag 7 februari 2007
Wil je Sifra iets schrijven of sturen?
Door Martin Op 't Land
Als je Sifra iets wil schrijven of sturen, gebruik dan het nu volgende klassieke postadres. Reken erop dat de post er 8-10 werkdagen over doet, dat is dus 10-14 kalenderdagen.
Als je Sifra iets wil schrijven of sturen, gebruik dan het nu volgende klassieke postadres. Reken erop dat de post er 8-10 werkdagen over doet, dat is dus 10-14 kalenderdagen.
- Mrs. Sifra Op 't Land
Don Bosco Anbu illam
Home Away From Home
Pankakkam Village
Kavarapettai 601 206
Gummidipoondi Taluk
Tiruvallur District
Tamil Nadu
South-India
India
| Buiten Europa | Priority |
|---|---|
| 0 - 20 g. | € 0,89 |
| 20 - 50 g. | € 1,78 |
| 50 - 100 g. | € 2,67 |
| 100 - 250 g. | € 5,34 |
| 250 - 500 g. | € 10,68 |
| 500 - 1000 g | € 20,47 |
| 1000 - 2000 g | € 21,36 |
zondag 28 januari 2007
Les geven & ontvangen - Engels en Tamil (Martin)
De Internet-mogelijkheden voor Sifra blijken zeer beperkt. Tot nu toe heeft ze Internet één keer 10 minuten met de pc van father Vincent uit Chennai via een inbelverbinding kunnen bezoeken;-) Zodra wij nieuwtjes ontvangen zullen wij die net zoals nu gebundeld hierop zetten met Sifra als ik-persoon. Martin Op 't Land & Cobi Wattez
Ik heb het hier erg naar mijn zin. Mijn kamer hangt inmiddels vol met kindertekeningen, een vlag van India en een geplette Mickey Mouse.
De rol van Esther en mij is kleine stukjes lesgeven en verder naschoolse opvang. Zo geven wij de kinderen Engelse les. Een klassikale introductie houden ze net 5 minuten vol, daarna moet je overgaan op individueel begeleiden. Het is daarbij even improviseren met materialen. Vanmiddag (22jan2007) hebben we met ze gevolleybald - met een ballon.
De mensen zijn hier ontzetten gastvrij en gul. Zo werden we uitgenodigd op de receptie van een echte Indiase bruiloft. Of je komt op bezoek in werkelijk een krot en dan wordt alles voor je tevoorschijn gehaald, het duurste wat ze maar in huis hebben, bijvoorbeeld ... cola! Het gezin gaat eromheen zitten en wil niets liever dan dat je die daar helemaal opdrinkt. Het gaat niet zo goed met onze lijn - ook al omdat er 3 x per dag (en ook nogal zoet) warm wordt gegeten. Waar is een stevige bruine boterham en drop? Esther mist ook haar sigaretten...
De winkeltjes in het dorp waar we zelf naar toe kunnen & mogen lopen zijn echt alleen maar voor de eerste levensbehoeften zoals cola, sterke thee en bloemenkransen:). In de stad is natuurlijk veel meer te krijgen, zo heb ik bij een kort bezoekje aan een warenhuis een leuk jurkje met een lange broek (blauw) te pakken kunnen krijgen.
De begeleiding door volwassenen als je het dorp of de stad ingaat blijkt ook te zijn ter bescherming van de goede naam - van ons en van henzelf. Ze zijn hier erg op het voorkómen van social talk. Dat wordt serieus aangepakt: als we de wens te kennen geven dat we naar de stad willen, dan wordt gekeken of er een chauffeur beschikbaar is en twee broeders. Vervolgens wordt er een plan gemaakt - waar dan vervolgens ook weer vrolijk van wordt afgeweken. Een pauze in een Internet-café is lastig te regelen. Esther en ik voelen ons daarom een beetje bezwaard om te vragen naar de stad te mogen - staat daar voor het warenhuis weer een chauffeur op ons te wachten ...
's Avonds gaan de lichten op de campus om 21:00 uit. Op onze kamer kunnen we dan best nog opblijven. Vooral Esther heeft veel last van de muggebeten - er blijkt geen after-bite te koop. Zelf slaap ik liever zonder klamboe merk ik - ik vind het wat benauwd en die paar muggenbeten neem ik dan maar voor lief.
Ik wil heel graag met de kinderen in hun eigen taal kunnen spreken. Daarom ben ik begonnen met Tamil te leren en heb Martin & Cobi gevraagd mij een Tamil-woordenboek te sturen (is inmiddels onderweg - Martin).
Nog een paar korte nieuwtjes:
Ik heb het hier erg naar mijn zin. Mijn kamer hangt inmiddels vol met kindertekeningen, een vlag van India en een geplette Mickey Mouse.
De rol van Esther en mij is kleine stukjes lesgeven en verder naschoolse opvang. Zo geven wij de kinderen Engelse les. Een klassikale introductie houden ze net 5 minuten vol, daarna moet je overgaan op individueel begeleiden. Het is daarbij even improviseren met materialen. Vanmiddag (22jan2007) hebben we met ze gevolleybald - met een ballon.
De mensen zijn hier ontzetten gastvrij en gul. Zo werden we uitgenodigd op de receptie van een echte Indiase bruiloft. Of je komt op bezoek in werkelijk een krot en dan wordt alles voor je tevoorschijn gehaald, het duurste wat ze maar in huis hebben, bijvoorbeeld ... cola! Het gezin gaat eromheen zitten en wil niets liever dan dat je die daar helemaal opdrinkt. Het gaat niet zo goed met onze lijn - ook al omdat er 3 x per dag (en ook nogal zoet) warm wordt gegeten. Waar is een stevige bruine boterham en drop? Esther mist ook haar sigaretten...
De winkeltjes in het dorp waar we zelf naar toe kunnen & mogen lopen zijn echt alleen maar voor de eerste levensbehoeften zoals cola, sterke thee en bloemenkransen:). In de stad is natuurlijk veel meer te krijgen, zo heb ik bij een kort bezoekje aan een warenhuis een leuk jurkje met een lange broek (blauw) te pakken kunnen krijgen.
De begeleiding door volwassenen als je het dorp of de stad ingaat blijkt ook te zijn ter bescherming van de goede naam - van ons en van henzelf. Ze zijn hier erg op het voorkómen van social talk. Dat wordt serieus aangepakt: als we de wens te kennen geven dat we naar de stad willen, dan wordt gekeken of er een chauffeur beschikbaar is en twee broeders. Vervolgens wordt er een plan gemaakt - waar dan vervolgens ook weer vrolijk van wordt afgeweken. Een pauze in een Internet-café is lastig te regelen. Esther en ik voelen ons daarom een beetje bezwaard om te vragen naar de stad te mogen - staat daar voor het warenhuis weer een chauffeur op ons te wachten ...
's Avonds gaan de lichten op de campus om 21:00 uit. Op onze kamer kunnen we dan best nog opblijven. Vooral Esther heeft veel last van de muggebeten - er blijkt geen after-bite te koop. Zelf slaap ik liever zonder klamboe merk ik - ik vind het wat benauwd en die paar muggenbeten neem ik dan maar voor lief.
Ik wil heel graag met de kinderen in hun eigen taal kunnen spreken. Daarom ben ik begonnen met Tamil te leren en heb Martin & Cobi gevraagd mij een Tamil-woordenboek te sturen (is inmiddels onderweg - Martin).
Nog een paar korte nieuwtjes:
- post blijkt er 8-10 werkdagen over te doen
- ik mis jullie allemaal wel, soms denk ik "wat zou Sjoerd hier nu van vinden?"
- ik heb flinke keelpijn gehad; na gebruik van een onbekend drankje met peper en gember was het de volgende dag weg
donderdag 25 januari 2007
Telefoneren met Sifra is duur ... (Martin)
Sifra's mobieltje was onlangs geblokkeerd wegens hoogverbruik. Hieronder zie je de telecom-kosten voor Sifra zelf bij gebruik van haar Nederlandse mobieltje. Ook als jij belt maakt Sifra kosten, jij betaalt namelijk tot de grens van Nederland, Sifra betaalt van Nederland naar India. Het goede nieuws is dat het ontvangen van sms-jes Sifra zelf niets kost.
Martin Op 't Land
Martin Op 't Land
| bellen (per minuut) | sms-en (per bericht) | |
|---|---|---|
| initiatief van jou (NL → India) | €1,50 | gratis |
| initiatief van Sifra (India → NL) | €3,37 | €1,50 |
zondag 14 januari 2007
Eerste ervaringen Sifra (via Martin & Cobi)
Sifra heeft ons (Cobi en Martin) inmiddels 2 x gebeld vanuit India.
Sifra en Esther zijn veilig in India aangekomen. In Bahrein was er oponthoud (waarschijnlijk passagier onwel, traumateam en zo) en hebben ze over moeten stappen op een andere vlucht naar Muscat - Chennai (het ging dus al op vlucht GF 16 mis).
Sifra en Esther blijken ieder een eigen kamertje te hebben en hebben zich daar inmiddels ingericht. Sifra kijkt vanuit haar raam uit op palmbomen, mooi gezicht. Ze kan prima slapen, heeft een uitstekende klamboe en het is niet te warm (ongeveer 21°C ‘s nachts, 30°C overdag). Voorlopig ziet ze nog geen gelegenheid om naar een internetcafé te gaan, dus wij informeren jullie bij deze.
Sifra en Esther hebben het naar hun zin, ze worden overal uitgenodigd. De broeders beschermen hen wel heel erg, ze mag bijvoorbeeld niet alleen naar de stad 20 minuten verder, dus dat vindt ze wel wat beklemmend. Voetballen als meisje kan net, maar als meisje en sister krijgt ze dan wel van iedereen - ook de tegenstanders - de bal toegespeeld ... Ze krijgen overal eten voorgezet en men kijkt vervolgens toe als ze eten...
Ze heeft om een woordenboek engels(nederlands)-tamil gevraagd, omdat de meeste kinderen moeilijk tot geen Engels spreken, dat is voor alle partijen erg frustrerend. Zo liep gisteren de hele dag een jongetje met haar mee die geen woord Engels sprak, maar wel erg genoot; met Sifra mee kon hij op bezoek bij mensen waar hij anders als kastenloze niet binnen zou komen - en hij keek nu voor het eerst van zijn leven tv.
Verder gaan we haar Dreft opsturen voor bellenblaasfestijnen en nog wat kleren.
Martin Op 't Land en Cobi Wattez
Sifra en Esther zijn veilig in India aangekomen. In Bahrein was er oponthoud (waarschijnlijk passagier onwel, traumateam en zo) en hebben ze over moeten stappen op een andere vlucht naar Muscat - Chennai (het ging dus al op vlucht GF 16 mis).
Sifra en Esther blijken ieder een eigen kamertje te hebben en hebben zich daar inmiddels ingericht. Sifra kijkt vanuit haar raam uit op palmbomen, mooi gezicht. Ze kan prima slapen, heeft een uitstekende klamboe en het is niet te warm (ongeveer 21°C ‘s nachts, 30°C overdag). Voorlopig ziet ze nog geen gelegenheid om naar een internetcafé te gaan, dus wij informeren jullie bij deze.
Sifra en Esther hebben het naar hun zin, ze worden overal uitgenodigd. De broeders beschermen hen wel heel erg, ze mag bijvoorbeeld niet alleen naar de stad 20 minuten verder, dus dat vindt ze wel wat beklemmend. Voetballen als meisje kan net, maar als meisje en sister krijgt ze dan wel van iedereen - ook de tegenstanders - de bal toegespeeld ... Ze krijgen overal eten voorgezet en men kijkt vervolgens toe als ze eten...
Ze heeft om een woordenboek engels(nederlands)-tamil gevraagd, omdat de meeste kinderen moeilijk tot geen Engels spreken, dat is voor alle partijen erg frustrerend. Zo liep gisteren de hele dag een jongetje met haar mee die geen woord Engels sprak, maar wel erg genoot; met Sifra mee kon hij op bezoek bij mensen waar hij anders als kastenloze niet binnen zou komen - en hij keek nu voor het eerst van zijn leven tv.
Verder gaan we haar Dreft opsturen voor bellenblaasfestijnen en nog wat kleren.
Martin Op 't Land en Cobi Wattez
woensdag 10 januari 2007
Vanochtend vertrokken Sifra en Esther (met KL1765) 10jan2007 08:53 naar Frankfurt
Klik op bovenstaand plaatje voor wat afscheidsfoto's ...
dinsdag 9 januari 2007
Koningskinderen
Gedicht Mandy de Bruijn, door haar voorgedragen op mijn afscheidsfeest (7jan2007)
Zie jij hen wel staan?
Het is het vuil der straat!
Zie jij hen wel staan?
Kijk hen toch niet aan!
Zie jij hen wel staan?
Met hen wil niemand omgaan!
Waarom jij wel?
Waarom zie jij hen staan?
Die onbekende kinderen van de rekening.
Ze zijn slechts een ding.
Door niemand gekend.
Door niemand herkend.
Ze zijn laag.
Waarom zie jij hen wel staan?
Kijk ze toch niet aan!
Die onbekende kinderen van de rekening.
Ze zijn slechts een ding,
enkel maar een schim,
een verschijnsel.
Ze zijn vaag.
Zie jij hen wel staan?
Waarom telkens toch deze vraag?
Zie jij hen wel staan,
de onbekende kinderen van de rekening?
Ja, ik zie hen staan!
Zij zijn geen ding!
Maar koningskinderen!
Zij zijn er niet om anderen te hinderen.
Maar kijk, dan zie je het,
het zijn koningskinderen!
Zij, die als de koning te rijk zijn,
wanneer ze liefde geven.
Liefde voor een ander,
om zelf te kunnen overleven.
Liefde geef ik hen,
Liefde krijg ik dubbel terug van hen.
Kijk! Daar staat een koningskind.
Het versleten petje is zijn kroon.
Een stapel kranten is zijn troon.
Maar kijk! Hij zwaait naar mij.
En ik zwaai terug naar hem.
Ja, ik kijk hem aan.
Ieder koningskind wil ik zien staan.
En jij?
Kijk de straatkinderen eens aan.
Wellicht, zie jij hen ook als koningskinderen voor je staan!
Zie jij hen wel staan?
Het is het vuil der straat!
Zie jij hen wel staan?
Kijk hen toch niet aan!
Zie jij hen wel staan?
Met hen wil niemand omgaan!
Waarom jij wel?
Waarom zie jij hen staan?
Die onbekende kinderen van de rekening.
Ze zijn slechts een ding.
Door niemand gekend.
Door niemand herkend.
Ze zijn laag.
Waarom zie jij hen wel staan?
Kijk ze toch niet aan!
Die onbekende kinderen van de rekening.
Ze zijn slechts een ding,
enkel maar een schim,
een verschijnsel.
Ze zijn vaag.
Zie jij hen wel staan?
Waarom telkens toch deze vraag?
Zie jij hen wel staan,
de onbekende kinderen van de rekening?
Ja, ik zie hen staan!
Zij zijn geen ding!
Maar koningskinderen!
Zij zijn er niet om anderen te hinderen.
Maar kijk, dan zie je het,
het zijn koningskinderen!
Zij, die als de koning te rijk zijn,
wanneer ze liefde geven.
Liefde voor een ander,
om zelf te kunnen overleven.
Liefde geef ik hen,
Liefde krijg ik dubbel terug van hen.
Kijk! Daar staat een koningskind.
Het versleten petje is zijn kroon.
Een stapel kranten is zijn troon.
Maar kijk! Hij zwaait naar mij.
En ik zwaai terug naar hem.
Ja, ik kijk hem aan.
Ieder koningskind wil ik zien staan.
En jij?
Kijk de straatkinderen eens aan.
Wellicht, zie jij hen ook als koningskinderen voor je staan!
zondag 31 december 2006
fototoestel
Lieve mensen op mijn website!
Ik ben intussen druk met het installeren van mijn fototoestel, Jean de Bouvrie - foto's aan het maken (maar niet heus :) Een leuk plaatje alvast, die vrij niks met India te maken hebben. !Mega kopje waar een kamerplant in kan:) ! Gewoon even oefenen met de computer en de camera dus.
donderdag 28 december 2006
Nu kun je weten wanneer mijn weblog verandert!
Wil je weten wanneer ik weer iets in mijn weblog heb geschreven? Geef dan rechts je email-adres op, klik op "Schrijf je in" en volg de verdere instructies. Eens per dag krijg je dan een mail met de wijzigingen.
Welkom op Sifra's site
Op 10 januari 2007 vertrek ik 's morgens vroeg uit Nederland, richting Chennai (Madras). In India ga ik samen met Esther van Althuis op een project van Don Bosco werken. Don Bosco is een organisatie die opkomt voor straatkinderen, die straatkinderen weer een thuis en een opleiding geeft. En daar wil ik mij graag een half jaar voor inzetten.
Nu ben ik druk bezig met de voorbereidingen, spullen inkopen voor mijn reis. Een moneybelt en een klamboe, van dat soort spullen. Helaas mag ik maar 20 kilo meenemen op reis, maar dat is al meer dan de discipelen mochten... ;) En ik ben ook bezig met mijn afscheidsfeest, zondag 7 januari 2007. Willen jullie ook komen? Welkom! Maar bel even van tevoren dat je komt.
Nu ben ik druk bezig met de voorbereidingen, spullen inkopen voor mijn reis. Een moneybelt en een klamboe, van dat soort spullen. Helaas mag ik maar 20 kilo meenemen op reis, maar dat is al meer dan de discipelen mochten... ;) En ik ben ook bezig met mijn afscheidsfeest, zondag 7 januari 2007. Willen jullie ook komen? Welkom! Maar bel even van tevoren dat je komt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
