Zelf leren en anderen leren

Redactie: Cobi Wattez

Lieve vrienden en vriendinnen,

Ik heb het hier enorm naar mijn zin. Ook in mijn kleding heb ik me al behoorlijk aangepast. Ik heb 4 churida's. Dit is een wijde broek van soepele stof, daaroverheen een jurkje tot op de knie en een sjaal waarmee je je hals bedekt. Ik heb o.a. een mintgroene met een kleine print erop, een blauwpaarse, een gele met bloemen. Deze churida dragen meisjes tot ze trouwen, daarna dragen ze een sari, dit is een strak bovenlijfje met een wijde rok eronder en een stuk stof gedrapeerd over de schouder.

De mensen gaan ook anders met elkaar om, ze staan als ze praten dichterbij (30 cm) en ze praten met korte, beetje commando-achtige zinnen. Ik ben ook groter dan de meeste mannen en vrouwen hier, dat is ook een rare gewaarwording.

Afgelopen weekend waren we naar een zigeunerdorp geweest waar wij de eerste blanken waren die ze daar zagen. Ze wilde onze huid voelen en ons haar, we werden overladen met goudkleurige kettingen en armbanden. Ze wonen in lemen hutjes bedekt met bananenbladeren. Ze dragen soms overdag hun nighty, kleding die ze 's nachts ook dragen. De Salesianen, de orde waar Don Bosco onder valt, leren deze zigeuners lezen en schrijven. Om ervoor te zorgen dat ze niet steeds verder trekken, en dus nooit leren lezen en schrijven, maken ze sieraden die ze ook verkopen, als levensonderhoud.

Het is hier een teken van welvaart als je Engels spreekt. Hindi wordt hier niet gesproken. Op deze taal wordt ook neergekeken, want het is de language of the government (taal van de overheid). Ik ken nu zelf inmiddels zo'n 400 woordjes Tamil.

Er zijn drie groepen jongens in het klooster. Een groep van 6-12 jaar, die naar de primary school (basisschool) gaan. Een groep jongens die verder leren (12-19). En tenslotte een groep non formal education, zij krijgen minder huiswerk dan de andere groepen.

Ik heb afgelopen week father Vincent verzocht de mis die hij dagelijks opdraagt op tijd te beëindigen. Dit is vaak niet het geval, waardoor het hele tijdsschema van de kinderen in de war raakt. Het was duidelijk dat hij niet gewend was feedback te horen, maar ... de mis was die ochtend om 7:30 uur afgelopen.

Ons tijdsschema op een gewone doordeweekse dag ziet er zo uit:
5:00 sta ik op, even tanden poetsen en dan de broeder opzoeken
5:20 samen met broeder jongens wakker maken in de slaapzaal met handgeklap - let us bless the Lord -, aankleden, exercise
5:40 wassen tanden poetsen
6:00 study time huiswerk
7:00 morning prayer/mass (respectievelijk met/zonder eucharistie)
7:30 taken doen
8:00 breakfast, pleisters plakken
9:00 jongens naar les/school
9:00-16:00 kunnen Esther en ik onze eigen dingen doen, zoals boodschappen doen, kleren wassen, lessen voorbereiden
16:00 begint de naschoolse opvang
16:30-17:00 avondtaken
17:00-17:30 voetbal, volleybal, daarna thee en in bad
18:00-20:00 studietijd, surveilleren
20:00 eten met nieuws op tv kijken (in Tamil), pleisters plakken
21:00 good-night talks - een kort praatje voor het slapen gaan
21:30 lichten op de zalen uit

Pleisters plakken staat voor alle verzorgende taken, van daadwerkelijk pleisters plakken tot psychische, nagels knippen e.d.

Een moeilijk punt is: streng zijn. Daar komt bij dat het in deze cultuur ook gebruikelijk is dat een kind fysiek gestraft wordt. Ik vind dat heel moeilijk. Vooral als ik meen te zien dat een fysieke straf niet enkel als correctie maar ook uit gebrek aan zelfbeheersing gegeven wordt. Ik heb op dit punt ook een keer een broeder vrij direct aangesproken. Lastig. Ik probeer duidelijk en consequent te zijn, streng te kijken en hoop dat ik niet fysiek hoef in te grijpen - tot nu toe lukt dat.